onun mutluluğu için ondan vazgeçecek kadar sevmek

aşkın bencilliğinden kendinizi kurtarıp, kendi mutluluğunuzu unutup, karşı cins adına yüreğinizden bir şeyler koparmak, hüzünleri karşılamaktır. daimi hüzünleri. sevmek gitmektir bazen, bilirsiniz. öyle anlar gelir ki, yaşanan şeylerden sonra ilişkinin geleceğini görürsünüz. parçalanmışsınızdır, eksik kalmışsınızdır, tam karşıya geçecekken elinizden biri bırakmıştır. sen onla bütün aşklarını temize çekerken, gün gelip onun bunu hissettiği anda terk edilmişsinizdir. onun yanında bir saniye bile kalmanın dünyanın en güzel duygusu olduğunu bildiğiniz halde, onun sizinle mutlu olmadığını anladığınız anda, yapabileceğiniz tek şey kalır; gitmek.. "eh bilirsin, aşk onurlu olmalıdır."

onun mutluluğu için kendi mutsuzluğunuza gömülürsünüz. içten içe " istersen hiç başlamasın, bu hikaye yarım kalsın" satırları yüreciğinize işlerken bir sonun başlangıcına hazırlanır, kalabalık yalnızlığınıza merhaba dersiniz. vazçeçmek hiç bu kadar acı olmamıştır. düşünün be; neyden, neden, niçin vazgeçiyorsun ? ondan, mutlu olması için vazgeçiyorsun. trajikomik be. ve neden sonra vazgeçersin. sonra ne olur, mutlu mu ? korkmayın be, o yalnızlığını dağıtması için birine daha tutunur, mutsuzluk hayvanı yine yapışıp durur. şte o zaman der mi bilinmez, benim mutluluğum için mutsuzluğa merhaba diyen birileri vardı diye.. aslında onun mutluluğu adına vazgeçilmez. çünkü senden sonra onun kalbinin nereye çarpacağı bilinmez de ondan. ama senin bu ilişkide daha fazla acı çekmeyip onu unutman, karşıdaki kişinin de sizinle olmaya zorlanmasından kurtarmak adına yapabilecek en doğru iş vazgeçmektir. derken o'ndan vazgeçilir, sevgiden değil. o dediğiniz şey belki de dünyanız olsa bile..

" insan sevdiğini bırakmaz, sevmek bırakır insanı "  (selimcim / sözys )